Białowieża

W samym sercu Puszczy Białowieskiej leży przepiękna miejscowość Białowieża, położona w województwie podlaskim, na wschodnim krańcu Polski, nad rzeką Narewką. Białowieża jest bardzo chętnie odwiedzana przez turystów, leży z dala od miejskiego zgiełku w otoczeniu pięknej przyrody. Każdy znajdzie tu coś dla siebie. Miejscowość zachęca do pieszych wędrówek oraz rowerowych szlaków. Niesamowitą atrakcją Białowieży jest Białowieski Park Narodowy, obejmujący dzikie fragmenty Puszczy, których dotąd człowiek nie zdołał sobie podporządkować. Symbolem Parku jest żubr, który właśnie w tych lasach został uratowany przed całkowitą zagładą. Kiedy ostatni dziko żyjący osobnik żubra na świecie zginął, wówczas sprowadzono do Puszczy żubry z ogrodów zoologicznych i tak własnie rozpoczęto ich hodowle. Dziś żyje ich tu około 700 osobników, a część z nich można oglądać w specjalnym Rezerwacie Żubrów. A w niedalekiej okolicy warto zwiedzić Skansen Architektury Drewnianej Ludności Ruskiej Podlasia – znajduje się na końcu Białowieży jadąc w kierunku wsi Budy. Warto również wspomnieć o tutejszych mieszkańcach, którzy są bardzo gościnni i zawsze służą pomocą. Dla zainteresowanych przyrodą Puszczy Białowieskiej powstało nowoczesne Muzeum, usytuowane w zabytkowym Parku Pałacowym, który powstał na przełomie XIX i XX wieku, wokół myśliwskiej rezydencji carów Rosji. Szczególnie polecane są spacery kładką przyrodniczo-edukacyjną „Żebra Żubra” oraz „Szlak Dębów Królewskich i Książąt Litewskich”. Niewątpliwie dużą atrakcją Białowieży jest możliwość przemierzania szlaków turystycznych i ścieżek poprowadzonych poprzez wspaniałą krainę puszczańską, obfitującą w niezwykłe bogactwo fauny i flory. Miejscowość polecana jest rodzinom z dziećmi, gdyż baza noclegowa oferuję szeroki zakres usług. Gospodarze domków czy pensjonatów dokładają wszelkich starań aby goście byli zadowoleni i żeby nikt się nie nudził. Większość Puszczy Białowieskiej od wieków kształtował człowiek. Leśnicy dbają o to, aby w lesie znajdowała się wystarczająca ilość martwego drewna, niezbędnego dla istnienia wielu związanych z nim cennych gatunków. Świerki zabite przez kornika po ścięciu będą pozostawiane do naturalnego rozkładu. Już dziś w trzech puszczańskich nadleśnictwach martwe drewno to średnio 74 m3/ha – prawie dwa razy więcej, niż średnia dla parków narodowych.